De Graftuin in Jeruzalem

Na een bezoek op sabbat aan de grote synagoge van Jeruzalem met prachtige zang van de chazan lopen Gert Mink en ik naar de Graftuin bij de Damascuspoort.
We zijn de enigen in de tuin en dat is ons niet vaak overkomen.
We slaan in de tuin meteen rechtsaf naar het uitzicht op de schedelfiguur in het rots reliëf.
Opeens zien we in één oogsopslag, dat er boven de rots een muurtje is gebouwd.
Op dat muurtje staan Arabische woorden.
En we zien rechts daarvan een karretje met geschut erop.
We zijn verbaasd, want dat hebben we nog niet eerder gezien.
Meteen lopen we naar het winkeltje en vragen aan de vriendelijke dames daar, waarom dat muurtje is gekomen en wat de betekenis is van de worden op dat muurtje.
Het muurtje is er nog geen jaar en achter het muurtje is een begraafplaats van jihaadstrijders en zelfmoordcommando’s.
En het geschut is gelukkig onklaar gemaakt, horen we van de dames.

Wat de woorden precies betekenen, weten ze niet.
Maar ze noemen de naam van de Arabische tuinman en ze loopt met ons de tuin in en roept hem.
Hij komt er net aan en geeft ons beiden een hand.
Hij vertaalt de woorden aldus: ‘er is één God en zijn profeet is Mohammed’.
We staan perplexe: op deze plek dit alles?
Ik richt me tot de tuinman: ‘Wel een mooie plek om hier tuinman te zijn.
Want in de oorspronkelijke tuin van Arimatea is Jezus ook aangezien voor de tuinman.
Hij is geen tuinman en jij wel!’

In de graftuin wordt heel duidelijk: Hij is hier niet!
Zijn graf kon Hem niet houden.
Daar getuigt die tuin van.
Maar nu is bij de figuratie van de schedel in de rotsheuvel opeens de herinnering aan gruwelijk geweld gekomen.

Het is wat: de herinnering aan de Heer van het leven vlakbij de brengers van de dood.
Dat is leven in Jeruzalem in 2014.

Maar eigenlijk is dat geloven: weten van leven te midden van de dood, terwijl de Heer de dood omgeeft met het leven.

Jeruzalem, 18 januari 2014